Het begin

Lief Nederland,

Eindelijk dan een update uit lieflijk Bretagne. Gisteravond heb ik eindelijk de wifi in mijn appartement aan de praat gekregen na bijna een hele week zonder internet te hebben geleefd. Nu ik weer terug op aarde ben wordt het eens tijd om jullie te laten weten hoe het met me gaat.

Het gaat heel goed eigenlijk. Ik heb nog niet zo ontzettend veel te vertellen want eigenlijk ben ik pas net aangekomen. Mijn eerste Franse week hebben Kelig en ik bijna helemaal besteed in het huis van zijn ouders vlakbij zee, aangezien het weer echt geweldig was (is). Volgens de Brestenaren is dit het beste weer dat ze in tijden hebben gehad, want het regent normaalgesproken altijd. Overigens vertelde iemand van mijn werk (die niet uit Bretagne komt) dat de Bretonnen altijd tegen iedereen verkondigen dat het hier altijd slecht weer is zodat er niet ineens massaal toeristen naar dit stukje onontdekte Frankrijk komen, terwijl het met het weer stiekem wel meevalt. Best wel slim. Hoewel die truck in Ierland niet echt gelukt is ;)

Vorige week vrijdag had ik voor het eerst een afspraak met iemand van de organisatie, en daarvoor was ik natuurlijk heel zenuwachtig, maar uiteindelijk bleek het niet zoveel voor te stellen. Hij (Vincent, waar ik de afgelopen week vooral mee gewerkt heb) bracht me naar het appartement en liet me zien waar de supermarkt (de vreselijkste plek op de wereld, waar ze 8763458769 soorten ham en 86758976 soorten kaas hebben) en het tramstation zijn, en vervolgens vertrok hij weer. C'est tout. Het centrum is ongeveer 8 minuutjes met de tram vanaf hier. Zaterdag zijn Kelig en ik weer naar zijn ouders gereden (mijn vriendje heeft een auto, woehoee) omdat mijn vader en Astrid daar kwamen eten. De volgende dag zijn we met zn 6en gaan zeilen naar een prachtig eilandje aan de noordkust van Bretagne, Brehat. Wat is Bretagne toch mooi :) De volgende dag weer terug naar Brest, want het werken ging beginnen!

Brest is zo ongeveer de lelijkste plek van Bretagne. Na bijna helemaal platgebombardeerd te zijn in de oorlog, is de stad heel vlug weer opgebouwd, en dat is te zien: het staat helemaal vol met oerlelijke betonnen flatgebouwen. Niet bepaald de lieflijke witte huisjes met blauwe luiken die de rest van Bretagne rijk is. Zelf woon ik inmiddels ook in zo’n betonnen vierkante doos. Voordeel van de redelijk nieuwe stad is dat het aardig overzichtelijk is (niet met de auto trouwens), schoon en ruim opgezet. Het appartement waar ik woon is heel groot. Het heeft 3 slaapkamers, waarvan ik de grootste en mooiste heb omdat ik als eerste aan ben gekomen :) Gelukkig ben ik niet lang alleen, komende zondag komt er een andere vrijwilliger aan die ook hier komt wonen, een meisje uit zuid-Frankrijk. Dat is wel leuk want het is best wel saai om alleen te wonen. Over een paar weken komt er ook nog een jongen uit Zweden bij.

Het werk bevalt me tot nu toe prima. Ik heb al geklust in de appartementen van verschillende mensen. Vooral schilderen en behangen wordt veel gedaan, maar ook klusjes zoals lampen aansluiten en planken ophangen horen erbij. Om te oefenen hebben we de kamer van mijn nieuwe huisgenootje van de week behangen, en dat is heel mooi geworden :) Bij andere mensen thuis klussen is ook erg leuk, omdat de mensen zelf altijd meehelpen. Het idee achter Compagnons Batisseurs is dat de mensen niet hoeven te betalen voor het werk wat wij doen, alleen voor het materiaal. Voorwaarde is wel dat ze zich zelf ook inzetten tijdens het opknappen, zodat ze er wat van leren. Ik ben deze week alleen al veel verschillende mensen tegengekomen. Het zijn allemaal mensen die van weinig geld moeten leven, want je moet onder een bepaald inkomen zitten om van deze dienst gebruik te kunnen maken. Ik ben al thuis geweest bij een depressieve man, een oudere man die slecht ter been was, een vrouw met een zoontje van 10 en vandaag heb ik gewerkt bij een hele vrolijke mevrouw die samen met 2 vriendinnen heel enthousiast meehielp met behang afkrabben. Ze probeerde ook heel enthousiast met mij te praten, waar ik helaas maar af en toe iets op terug kon zeggen gezien het Franse geratel nog grotendeels langs me heen gaat. Maar ik probeer steeds vaker Frans te praten. Voordeel van dit werk is dat het praktisch is, en als ik niet begrijp wat er gezegd wordt, zijn handen en voeten altijd ook een goed communicatiemiddel. Het is nog een beetje lastig in het begin, maar ik heb er wel vertrouwen in dat het goed gaat komen. Een groot deel van dit werk is het communiceren met de mensen, dus dat gaat vast steeds een beetje beter. Ook beginnen over 2 weken mijn Franse lessen.

Dat was het voor nu. Ik heb het prima naar mijn zin tot nu toe, de mensen zijn heel aardig en het is leuk en dankbaar werk. Dit weekend ga ik Brest voor het eerst ontdekken. Volgende keer meer avonturen :)

Liefs, Aafje